bir ses...

Bir ses böler uykumu....


Eskilerden bir şarkıdır boş sokakta yankılanan, irkilirim.


Umudum vardır hala elbet, bir melodi döndürür beni ansızın mutlu geleceğime. 
Bir insan nasıl sevilir onu ezberlerim hala gizli gizli kapı arkalarında
Bir insanla sevmekle başlayacak her şey elbet kurtuluşumuz budur derim, susarım konuşana inat.


Balkonda güllerim tomurcuk vermiş yok ki benden mesud insan bu dünyada,
Annem var kimse olmasa gözlerinde umutlar yeşeren, babam var kocaman yüreğiyle beni sarmalayan...
Ama eksik yokmudur, elbet vardır...
Belki günümü kurtmasam iyi, biriktirmesem böyle hüznümü de
Ama ama ama...
Eksikler sıralandıkça gözüm kapanır, dalarım en derin uykuma.
Günler geçer,geceler dolar, yeşerir dal, fırtına koparır meyvesini 
Ve bir uyanışa selamlar güneş beni...


Günler geçiyor biraz eksik biraz tamam, vardır mutlaka eksik kalanım.
Ama suskunluğum cahilliğimdendir,olamam ki kibirli bilmişlerden
Yine de saygı duyarım, unuturum yüzünü karaya çevirenleri
Ve hep aynı şarkıyı söylerim, susmadan yılmadan...


Düşünüyorum yine... Mutluluğunu kaçırırmış insan ya değilsem diye,
ondandır belki hep geçmiş anların katma değer vergisi yüksek insanın ön sözünde.
Planlarını ertelememeli insan diyorum sonra kendi söylediğime gülüyorum,gün geliyor insan kendine bile inanamıyor.Zaman değerli diyorum doldurmalı insan en değerlisiyle ama nerde bizde o boş vakitler...


Uzun bir süre yokum, kendime verdiğim sözleri tutmalıyım.
En gizlimde kalanı hatırlamalı, belki de arınmalıyım.


Mutlu haberlerle dönene kadar,
Esin gider,
Kendinize iyi bakın....