susuyordum...

Elim klavyeye gitse yazmak için sanki ihanet ediyormuşum gibi geliyor. Tüm olan bitene karşı rutin hayata devam etmek bana uygun gelmedi. Kimi daha dik durmalıyız dedi, kimi acısını satırlara dökerek yaşadı. Ama ben sadece susmak istedim, unutmak için değil acımı yaşayabilmek için...

Terörü lanetledik, yaşanmamış olmasını istedik geçmişe müdahale edemedik.Gelecek günlere gülen gözlerle bakabilme umudumuzu kaybetmemeyi diliyorum. Acılarımız dinmeyecek, yıllar geçse de hep aynı sızı kalacak sol yanımızda. 

Ve deprem oldu,canımız ikinci kez acıdı.Kimi deprem vergileri nereye gidiyor dedi kimi depreme hazırlıksız yakalandık dedi.... Acı dolu yaşanmışlıkları tekrar izledik beyaz camın ardından ya da okuduk. Üzüldük, yardım etmeye çalıştık... Ne yazık ki yarın olabilecek depremlere önlem almak yerine hala konuşmayı tercih edenler çoğunlukta.

 

hala iyi şeyler olabileceğini düşünen bir Polyannayım hala ne mutlu bana...  :(